Omdat zich communicatieadviseurs kennelijk geen journalisten zijn, schrijven zij zogenaamde persberichten in de vorm van advertenties. Daarvoor schamen zij zich niet, want elk medium wordt geacht die gratis promotie wel te pruimen. Zodat elk zichzelf respecterend medium die berichten omvormt tot wat nog net past binnen de journalistieke norm.
De gemeentelijke communicatieadviseurs zijn allerminst een uitzondering daarop. Maar alle organisaties en bedrijven houden zich met die inferieure vorm van reclame bezig. Slecht voorbeeld doet slecht volgen, zogezegd. Eigenlijk weet alleen de Protestantse Kerk (met Kruis- en Paaskerk) hoe het qua communicatie hoort.
Rechtstreeks
Terwijl voorheen de journalist leerde nooit rechtstreeks de lezer aan de spreken in de U- of Jij-vorm (dat zag men hooguit in advertenties), zien steeds meer zich voor professionele communicatiedeskundigen uitgevende lieden daar absoluut geen been in. Vandaag kreeg ik bijvoorbeeld de gemeentelijke tekst waarvan de reclamekop luidde “Breng kleur in uw wijk met kunst op straatkasten” in een schrijfsel waarin men zich vervolgens rechtstreeks tot de lezer wendde. Natuurlijk passeert dat geen professionele redactie bij een medium. Maar voor de auteur is er kennelijk geen enkel verschil tussen een advertentie en een persbericht. Hij of zij was toch bezig met een reclame-uiting en stuurde die ook als zogenaamd persbericht naar de media.
Opleiding
Tegenwoordig schijnen zowel journalisten als wat wij onder de (meer verdienende) communicatieadviseurs verstaan, zo ongeveer aan dezelfde scholen te worden opgeleid. Daarna treedt het verschil op. En het feit dat voor de journalistiek nauwelijks meer geld is, terwijl tegenover een van de daaraan trouw gebleven ambachtslieden tien of meer reclamemakers als zogenoemde voorlichters staan, maakt het er niet beter op.
Die laatsten kunnen echt geen persberichten schrijven, zei ik ooit tegen een hoofd van de afdeling die zich met reclame voor B&W bezig houdt. Hij / zij gaf mij volmondig gelijk, gevolgd door de onweerlegbare melding dan men aan de kant van deze persoon tóch in de meerderheid is.
Intussen verschijnen weinig persberichten in de media in de vorm, waarin zij zijn verstuurd. Er is een journalistieke eindredactie overheen gegaan. Want nieuwsvoorziening is iets anders dan reclame. Of de volgens de gemeente ‘hoog opgeleide’ communicatiemensen dat nou door hebben of niet.
Je zult wel gelijk hebben Johan, maar ligt het ook niet aan het publiek? Een normale krant valt tegenwoordig heel moeilijk te runnen, omdat de meeste mensen die niet meer lezen. Ja en dan grijpen de propagandamakers hun kans met “gratis nieuws”.
Deeze kritiek dient zich te richten op degenen die die onkundige gemeentelijke voorlichters cq communicatiemederwerkers aanstellen en opdrachten geven.
En wat vind je dan van mijn stelling, dat “het publiek “ de hoofdschuldige is, vanwege verregaande onverschilligheid. Gedegen journalistiek kost geld en “men” heeft het er niet voor over. “Men” leest liever “gratis” of Facebook. Alle “kwaliteitskranten” lopen in aantal abonnees achteruit.