‘Ik ben niet volwassen”, zei Jeroen Krabbé in het Cobra Museum, waar tot 8 oktober veertig kindertekeningen uit alle delen van de wereld zijn ter zien en Krabbé er twee aan heeft toegevoegd. Zijn antwoord kwam op de vraag wie eigenlijk de kindertekeningen voor die expositie had uitgekozen en hij moest toegeven dat hij, samen met zijn medestudente van destijds Annefie van Itterzon (op de Rijksacademie voor Beeldende Kunsten) dat hadden. Uit vele honderden tekeningen maakten zij een keus. Volwassenen dus, was het commentaar. Waarop Krabbé met zijn uitspraak kwam.
Itterzon viel hem bij door te melden dat zij ooit werd toegelaten tot, nadat zij eerst haar kindertekeningen moest laten zien.
Grenzeloos
In wezen is dat de kern van de Cobra-kunst, legde directeur van het museum Stefan van Raay uit. Eigenlijk heeft Cobra zelf, opgericht in 1948 te Parijs, maar drie jaar bestaan. De kunstenaars wilden schilderen zoals een kind dat doet. In wezen iets wat telkens opduikt in de beeldende kunst. Hoewel zij vrijwel allemaal kunstzinnig waren opgeleid, verheerlijkten zij de autodidactiek in feite. Daarom kreeg burgemeester Tjapko Poppens twee (eigenlijk drie) tentoonstellingen te openen ’s avonds, waarbij hij en passant liet weten dat Amstelveen méér te bieden heeft dat alleen het Cobra Museum. Zowel ‘Grenzeloos en vrij’ als ‘De andere Picasso’, plus dan die kinderentekeningen. Met in het kader van ‘Grenzeloos en vrij’ mammoetschilderijen van Karel Appel naast een Picasso hangt.
Vrijheid
Alle kinderen zijn kunstenaars, vonden Appel en Corneille. En dat vindt heden ten dage Krabbé en Itterzon ook. Beiden volgden academische opleiding, maar zochten daarna naar wat zij als kind deden. Krabbé, vooral bekend geworden als acteur, komt uit een artistiek gezin. Zijn vader was schilder en zijn dochter ook. Terwijl andere kinderen voetbalden, hield Jeroen zich bezig met grote voorbeelden als Picasso en bewaarde zijn vader al zijn kindertekeningen. Al jong ging hij naar het Stedelijk Museum, waar hij ten volle genoot, net als zijn vader. “Ik ben blij dat ik bij jullie woon”, schijnt hij ooit tegen zijn ouders gezegd te hebben. De artistieke en maatschappelijke vrijheid die de Cobra-beweging na WO2 zocht, leverde een golf van protest op, onder meer in de media, waardoor toen de schilderes een expositie in het Stedelijk kregen de bezoekersstroom niet te stelpen was. Mooi voor de schilders, want de opbrengst werd door hen gedeeld. Krabbé: “Kinderen spreken niet alleen, maar tekenen ook de waarheid.”
Revolutie
Daar was het de Cobragroep om te doen, maar er waren al vaker uitingen van experimentele kunst geweest, die daar tot een revolutie leidden. In wezen is de tentoonstelling ‘De andere Picasso’ daar een bewijs van. Overigens besteedt het Cobra Museum ook aandacht aan het feit dat de Spaanse kunstschilder vijftig jaar geleden stierf. Als enige museum in Nederland, wilde Van Raay wel kwijt. Ondanks zijn onvriendelijkheid naar vrouwen, die tegenwoordig had gezorgd voor veel kabaal in heel de ‘Me Too’-beweging, blijft hij een groot kunstenaar, zei Van Raay. De schilders leefden nu eenmaal in verschillende tijden, maar in hun roep om de vrijheid van een kind waren zij in feite een. Dat zag men ook bij de Deense Asher Jorn, waarvan werken te zien in het Cobra Museum voor Moderne Kunst.
Treurwilg
Krabbé was verslingerd aan de kunst. Hoewel hij naar de toneelschool ging en een carrière op het podium opbouwde, keerde hij een aantal jaren geleden tot de schilderkunst terug, waarvoor hij ook was opgeleid. Zo vader, zo zoon, zou men kunnen zeggen. “Kennis zit mensen dwars”, zegt hij. Daarom praat hij vol liefde over zijn vader, die ooit tekenleraar werd, nadat hij voor veel stampei op de school van zijn kroost had gezorgd, die bij de uitbeelding van een boom naar zijn mening teveel van de standaardtechniek waren uitgegaan. Hij liet liever kinderen kiezen wélke boom zij wilden tekenen. Een treurwilg is nu eenmaal anders dan een populier…
Een destijds 5-jarig Amstelveens kind zag het zo:
