De houdbaarheid van de zorg, zoals raadslid Victor Frequin van de VVD het woensdagavond in de raadscommissie Burgers en Samenleving noemde, was een van aspecten van de gemeentelijke begroting waarover lokale politici spraken. Vooruitlopend op de binnenkort door de gemeenteraad vast te stellen Woonzorgvisie constateerde hij dat er te weinig verpleeghuisbedden zijn og komen in Amstelveen. “Hoe bereidt u zich daaro voor”, vroeg hij de wethouders Marijn van Ballegooijen (zorg) en Rob Ellermeijer (wonen).
Frequin verwees naar een door de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) uitgebracht rapport, waarin werd gevraagd om grenzen te stellen aan de groei van de kosten in de zorg en waarover ook in de Tweede Kamer werd gesproken bij de begrotingsbehandeling.
WMO
Mensen hebben met talrijke wetten en instanties te maken op het gebied van het sociaal domein, zei het raadslid. “Thuishulp wordt via de WMO (Wet maatschappelijke ondersteuning) geregeld door gemeente, verpleeghulp thuis gaat via de zorgverzekering en opname in een verpleeg / verzorgingstehuis loopt via het zorgkantoor.”
Het komt er bijvoorbeeld op neer dat men door een traplift langer thuis kan blijven wonen, waardoor het lijkt dat er minder plekken in verzorgingstehuizen nodig zijn, zei hij. “Maar als dan later blijkt dat mensen alsnog naar zo’n verzorgingshuis moeten, is daar geen plaats meer omdat het zorgkantoor het aantal plekken daar heeft terug gebracht.”
Meer plekken
Frequin wilde wel weten hoe B&W zich voorbereiden op de groeiende behoefte aan verpleeghuis- of verzorgingstehuisplekken. “Het is evident dat er meer plekken in Amstelveen nodig zijn voor ouderen die uiteindelijk niet meer zelfstandig thuis kunnen wonen.”
Ellermeijer zei dat er nu voldoende aanbod is, maar een crisis op de loer ligt. Bouwen van nieuwe capaciteit zag hij als oplossing, die in de Woonzorgvisie wordt genoemd. “Wij zijn volop bezig met de voorbereiding daarvan.” Intussen is het personeelstekort in de zorg volgens Van Ballegooijen ‘een groot probleem’ in de professionele zorg. Wat ruimte betreft, kan men op dit moment wel aan de vraag naar verpleeghuisbedden voldoen.
Men moet grenzen stellen aan de kosten van WMO, aldus een rapport. Dat men daar naar kijkt is zeer terecht, maar als ik kijk hoe het er in de praktijk aan toe gaat ,denk ik toch dat de bureaucratische rompslomp en het inefficiënte gebruik van hulpmiddelen ook geld vreet. Enkele praktijkvoorbeelden. Een oude vrouw begin 80, hartpatiënt en zeer slecht ter been , had een traplift nodig nodig . Werd in eerste instantie afgewezen , want een stel beugels zouden ook wel voldoen. Die werden na dan een paar maanden aangelegd. Toen bleek dat ze onvoldoende bevestigd waren en gewoon loslieten, idem dito in het toilet, waar men geen verhoogd toilet wilde plaatsen. ( ook vanwege kosten) Een jaar later had ze al die spullen toch nodig . Werd alles na uiteraard weer officiële goedkeuring van wat ambtenaren die ook op huisbezoek waren geweest alsnog aangelegd. ( goedkoopste in haar geval €3500,—) Ook had ze nu een elektrisch karretje nodig om boodschappen te doen.. Hiervoor werd een oplaadpunt in het schuurtje aangelegd en de toegang tot haar huis verhoogd. (Prijs karretje ook zoiets) De badkamer werd ook aangepast. Arbeidsloon van ambtenaren en arbeiders die al deze voorzieningen hadden aangelegd onbekend. Een 3 jaar later werd ze dood in haar huis gevonden. En alles werd er uitgesloopt door EH.
Zo ben ik wel meer van dergelijk soort gevallen van kapitaalvernietiging tegengekomen tegengekomen. Ook is iedereen wel eens oude mensen in zijn m.n. volkswijk tegengekomen die vervuild en lichtelijk dement nog een beetje rondscharrelen, totdat ze ondervoed ,met een gebroken heup in het ziekenhuis of ziek door verwaarlozing ( mijn vader, hij kleedde zich niet meer goed aan en hoewel ik er 3 x per week was kon ik niet alles zien) worden opgenomen en daar weer een beetje opgelapt worden en dan weer naar huis gestuurd worden waar het weer overnieuw begint. Nee, het wordt hoog tijd dat er weer een verzorgingshuis 2.0 komt, want dat beleid van “zelfstandig “ wonen heeft gefaald en ik durf er om te wedden dat het niet eens goedkoper is.
De laatste loodjes zijn bijna altijd zwaar , maar zo iets is in een rijk land als het onze ook niet nodig. Zeker voor mensen als mijn vader die 50 jaar hebben gewerkt.
Het klinkt als een ingewikkeld thema, omdat er geen concrete doelen gesteld worden die aansluiten op de verschillende soorten hulpverlening. Ik kan mij voorstellen dat veel instellingen niet kunnen inspelen op de vraag naar meer zorg. Capaciteit zou een onderwerp moeten zijn dat vaker aan bod komt.
Gelul eerste klas! Dat probleem van capaciteit kon men jaren geleden aan zien komen, maar men verkoos / verkiest de andere kant op te kijken. Ikke, Ikke, Ikke en de rest kan stikken!
Ik ben geen fan van Arjen Lubach, maar hij had wel een treffende analyse wat betreft het aantal coaches in dit land. Wat is dat voor imbeciel gedoe dat iedereen elkaar aan het coachen is. Hé, hé, hé, ik begeleid jou in hoe je die hamer vast kunt houden.
Hé, hé, hé, je moet deze week nog een kilo afvallen. En zo gáát het maar door. Coaches zitten zelfs in de gemeenteraad! School die mensen aan tot handen aan het bed. Vernietig de vernietigende coachingsindustrie!