In een bomvolle Augustinuskerk werd zaterdagmiddag de afscheidsdienst gehouden van de vorige week overleden Hans de Bie (83), die zijn lichaam ten dienste van de wetenschap had gesteld. Het werd – misschien op het door Liesbeth van ’t Hoff gezongen Ave Maria van Frans Schubert na – geen doorsnee rooms katholieke mis, overeenkomstig kennelijk de levensopvatting van De Bie, ooit zelf katholiek geworden om met zijn Louisa te kunnen trouwen, met wie hij drie kinderen kreeg.
De naam van Jezus Christus kwam niet éénmaal voor en die van God tweemaal in een gebed en de zegenbede. Voorgangers waren trouwens de leden van de pastoraatsgroep Guus en Marlies van ’t Hoff. Wie vroeg de kerk binnenkwam kon een half uur horen hoe steeds dezelfde gezongen mantra Om Namah Shivaya uit de speakers klonk. Dat was ook misschien ook een verwijzing naar de stichting Eco-Trust voor kinderen in India, waarvoor De Bie zich mateloos (samen met zijn echtgenote) inzette en waarvan bestuursleden een dankwoord spraken. Zij en anderen hielden het er op dat de overledene, van wie doorlopend foto’s op een scherm werden getoond, zich in ‘een andere dimensie’ bevindt en daar ook er op toezag dat alles goed verliep. ‘Mijn ziel is springlevend’ had Hans de Bie, die zijn journalistieke loopbaan bij het Amstelveens Weekblad begon en later bij de NOS terecht kwam, zelf gezegd en dat stond ook op rouwkaart en liturgie.
Kaarsen
Kleinkinderen spraken zich ook uit. Er zijn er in totaal zes trouwens, die met Louisa de kaarsen op de 7-armige kandelaar aanstaken. Geestelijke samenzang was er niet, maar men hief op verzoek wel het lied ‘Aan de Amsterdamse grachten’ aan. En verder werden er CD-nummers gedraaid als My Way van Frank Sinatra, In the Mood van Glenn Miller en Wij zullen doorgaan van Ramses Shaffy. “Ergens ver weg ziet Hans wat er hier van terecht komt”, zei dochter Dyone. “Hij wil bij zijn afscheid een belangrijk persoon zijn.”
Hans de Bie was, zo bleek opnieuw in de dienst, iemand die graag met woorden speelde, streed tegen onrecht en veel brieven op poten naar allerlei instanties alsmede artikelen in kranten en bladen schreef. Dyone: “Ik heb zoveel goede herinneringen aan hem, waardoor ik een gelukkig mens ben.”
