Dat het in de Metropoolregio Amsterdam (MRA), waartoe Amstelveen behoort (naast tientallen andere gemeenten), economisch goed gaat mag dan vooral financiële instellingen vreugdevol stemmen, er is in de voedselketen van alles mis. Dat bleek uit verhalen in de brasserie, waarmee de Rabobank vorige week deelnam aan de beurs Horecava in de RAI. Op de bankinzending ging het om gezond eten, nu nog vooral een item voor de toekomst. “Wij eten over een aantal jaren natuurlijk niet meer hetzelfde als nu”, wist woordvoerder Norbert Cappetti al te profeteren.
In de brasserie waren vorige week dinsdag tientallen mensen uit de totale voedselketen aan tafels bijeen gekomen om hun licht op voedsel – en wat daaraan moet veranderen – te laten schijnen. Van boeren tot horecaondernemers en van retailers tot consumenten. Overal in het land houdt de Rabobank dergelijke regionale meetings. Op de Horecava ging het dus om Rabo Food Forward Groot Amsterdam. Aan de tafels werd een toekomstig drie-gangen-diner geserveerd.
Verspilling
Enerzijds behoort de klassieke land- en tuinbouw tot de voornaamste klandizie van de Rabobank (jaren geleden ontstaan uit de fusie van de Boerenleenbank en de Raiffeisenbank), maar die ziet zich nu genoodzaakt ook de volgende generaties te begeleiden op de weg naar de productie en verspreiding van gezonder voedsel. Dat er op dit moment veel mis is, meldde voorzitter Barbara Baarsma (foto boven) van de directie voor Groot Amsterdam. Zij meldde onder meer dat er in de MRA acht grote opleggers per dag aan voedsel wordt verspild en er in Groot Amsterdam voor 320 miljoen euro jaarlijks wordt weggegooid. Per week zijn dat 56 vrachtwagens.
Regio
Er moet meer lokaal en regionaal voedsel komen, zei ze, want nu vliegt men het van 
heinde en verre in. MRA is een sterk van de rest van het land afwijkende regio. Terwijl het vooral zijn brood verdient in IT en financiële en zakelijke dienstverlening, blijkt de horeca er weliger te tieren dan elders. En natuurlijk zorgt Schiphol onder meer voor veel overslag.
Ideeën moesten er uit komen, dinsdagavond. Die worden getest op haalbaarheid. Ook Rabo vraagt zich af waar het met de land- en tuinbouw heen moet in de komende jaren. Binnen MRA doet men wel duurzaam, maar intussen leven daar veel Netflixkijkers, die met hun tv-apparaat per uur net zoveel CO2-uitstoot leveren als een koelkast een jaar lang. En hoewel er meer wordt gevlogen dan ooit, wil men tegelijk wel naar een duurzame toekomst, zegt men.
Toonaangevend
Directeur Food en Agri van de Rabobank MRA, Kees de Jonge, constateerde dat er een gemêleerd gezelschap dinsdag aan de tafels zat en dat zijn bank meer dan de helft van de financiering van de land- en tuinbouw voor zijn rekening neemt. “Wij zijn toonaangevend in die sector, maar geven dat geld graag terug aan de samenleving.” Intussen kon hij er niet omheen dat veel van zijn klanten, de boeren, meededen aan de demonstraties tegen de onzalige stikstof- en Pfas-plannen van de overheid. Maar zijn hoop is gevestigd op ‘nieuwe technieken’ in de landbouw, waardoor men op den duur met minder grond kan produceren. Want ja, in MRA is weinig landbouwgrond over en veel woningbouw nodig. Groot Amsterdam is wel belangrijk voor verduurzaming van de voedselketen, hield Baarsma vol. Maar er moeten meer streekproducten komen, zei ze. Het voedsel dat 30.000 kilometer heeft afgelegd voordat het in Amstelveen of Amsterdam wordt gegeten moet eigenlijk worden getorpedeerd ten voordelen van eten dat maximaal 30 kilometer achter de rug heeft.
Adam
Seizoensgebonden groenten zouden meer moeten worden gebruikt, vond men aan de tafels. Dat zou de producenten een betere verdiencapaciteit geven. Maar intussen blijft wel de vraag hoe men de waarde van de producten voor de boeren omhoog krijgt. Een antwoord leek dat die ándere producten moet leveren, maar of het dan in de rest van de keten goed gaat, was een vraag die de aanwezige akkerbouwers toch wel meenden de moeten stellen. Dat de complete productie circulair moet worden, blijft voorlopig een mooi sprookje. ‘A’dam eet als Adam’ zou misschien een krantenkop zijn, zoals elke tafel er een moest leveren als een soort conclusie.
