Marketing

Er zijn nog steeds mensen die menen dat de gemeenteraad, B&W, Tweede Kamer en kabinet bestaan uit mensen die het volk vertegenwoordigen. Dat is alleen in theorie zo, omdat democratie dat nu eenmaal is. In de praktijk komt het neer op marketing. Men moet, zoals keer op keer tijdens debatwedstrijden blijkt, zowel het voor als het tegen van een maatregel met verve kunnen verdedigen. 

Dat blijken zogenoemde volksvertegenwoordigers dan ook te doen. Het is gewoon hun vak. Zodra zij in een coalitie zitten, spreken zij zonder blikken of blozen tegen wat zij eerst verdedigden. Een beetje politicus zegt dingen altijd zodanig dat hij de volgende dag kan betogen het nooit gezegd te hebben, c.q. dat iedereen het verkeerd heeft begrepen. Blijkt vrijwel iedereen het met zijn oorspronkelijke uitspraken eens, dan beroept hij zich graag daarop en herinnert er aan dat hij het wél steeds heeft gezegd. Wie het nog kan volgen, maakt kans een volleerd politicus te worden.

Dicht bij huis werd de PvdA bijvoorbeeld ooit buiten het college gehouden, omdat die partij – in tegenstelling tot de VVD als grootste fractie – voor meer bouw van sociale huurwoningen was. Die buitensluiting pikte zij geen tweede keer, zodat zij aansloot bij de VVD en opeens de liberale mening deelde dat er sociale huurwoningen genoeg zijn en alleen een op doorstroming gericht beleid nodig is. Tekenen bij het kruisje, heet dat in gewoon Nederlands.

Doelgroepen

Natuurlijk heeft marketing wel met doelgroepen te maken. Een partij kiest voor mensen met bepaalde opvattingen, maar beweegt behendig mee, als die veranderen of het gunstiger is ze aan te passen of in te wisselen, zodat zij iets van concurrenten kan afsnoepen. De standpunten komen doorgaans, zeker plaatselijk, kort voor de verkiezingen naar buiten, waarna dat verdomde volk zo’n partij wel of niet steunt en al dan niet voor een grotere fractie zorgt. Plaatselijk valt het trouwens niet mee de verschillen te zien, want iedere groepering in de gemeenteraad wil een veilig, groen, duurzaam en sociaal Amstelveen, waar men ook nog kan wonen.

Wat plaatselijk de landelijke partijen doen, blijft een raadsel. Lokale problemen zijn nu eenmaal geen nationale. Al wees Bert de Pijper van de ChristenUnie mij er op dat voor sommige plaatselijke aangelegenheden nu eenmaal Den Haag nodig is en een landelijke partij daar sneller ingang heeft dan een lokale. Dat is waar, maar bewijst tegelijk dat men in Den Haag eigenlijk gemeenten en waar daarin speelt niet ziet staan.

Onzin

Dat Amstelveners hun vertegenwoordigers in de gemeenteraad kennen, is onzin. Minder dan één procent blijkt de naam van een raadslid te weten. Die ene procent hoort waarschijnlijk tot een politieke partij. Ik vraag mij trouwens af wie weet welke wethouders de stad regeren. Misschien moet men een stad of natie gewoon als een onderneming runnen. Dat verwijt klinkt nu in de richting van Trump, die niet tot het politieke, maar tot een ander crimineel circuit blijkt te horen. Alsof politici niet gewoon verbonden zijn aan een – zij het mislukte – onderneming, die overheid heet. Geen échte ondernemers natuurlijk, want die hebben het te druk met de eigen toko. De enkeling uit het bedrijfsleven die wel tot de raad doordringt, is waarschijnlijk een zich over het onzinnige gewauwel daar verbazende hobbyist.

Bij een markt hoort marketing. En politieke partijen zijn spelers op een markt. Daarom proberen zij zich van marketing te bedienen. Om de respectieve fracties zo groot mogelijk te krijgen. Daar hebben zij helaas kiezers voor nodig. Eenmaal per vier jaar worden met reclame en beloften stemmen geworven. Want promotie is essentieel onderdeel van marketing…