Dat ik zo snel het in de praktijk zou bewezen zien, had ik echt niet gedacht. Burgemeester Tjapko Poppens zei een het einde van de gemeenteraadsvergadering van woensdag (24 september), min of meer excuses makend, dat men niet moest denken dat de raad altijd zo gauw klaar was en dat hij in feite weinig doet. Waarin hij tot op zekere hoogte gelijk had. Er waren diezelfde avond al vier ‘debatten’ gevoerd. De raadsvergadering, waarin besluiten worden genomen, bestond eigenlijk voornamelijk uit een motie, ingediend door GroenLinks en de ChristenUnie, over staalslakken op de paden in (voornamelijk) het Amsterdamse Bos. Unaniem legde iedereen zich bij de motie neer, nadat alle fracties er hun zegje over hadden gedaan.
De vergadering had langer kunnen duren als niet iedereen dat gedaan had als niet Diana Julio als nieuw raadslid (voor Goed voor Amstelveen) was verwelkomd.
Procedure
Daar gaat nu eenmaal een ingewikkelde procedure aan vooraf, waarin een speciale commissie de ‘geloofsbrieven’ onderzoekt en daarvan verslag uitbrengt alvorens de nestor van de raad (Esther Veenboer van de PvdA) Diana binnenleidde.
Debat
Maar over die motie van GL en de CU hoorde men hetzelfde verhaal van alle partijen. Men zou kunnen zeggen dat er tijd genoeg voor was, maar ook als die krapper bemeten is, schuwt men geenszins de herhaling van verhalen. Want over de door Tata Steel geleverde staalstakken, hoewel daar de ‘geest’ uit is, ter wille van de volksgezondheid maakt de raad zich druk, terwijl hij niet eens tot het bevoegde gezag behoort, zoals wethouder Floor Gordon meldde. Het geeft ongeveer het niveau weer waar men in de lokale volksvertegenwoordiging over praat. Dat duizend woningen dreigen te hoog te worden, wat de buurt vreselijk vindt, daartegen verzette alleen 50PLUS zich het duidelijkst in een voor de raadsvergadering gehouden ‘debat’, waar raadsleden overigens weinig tijd krijgen. En VVD plus D66 waren het van harte eens met de door B en W gelanceerde plannen. Maar 8 oktober neemt men een besluit. Dat zal wel, terwijl alle fracties er hun plasje over doen doorgaan, want dat is al door de coalitie besloten. Het hoeft dus geen verbazing te week dat maar vier procent enig vertrouwen in de politiek heeft.
