Inclusie is nu een modewoord waarachter het gemeentebestuur zich graag verschuilt. In de praktijk blijft die inclusiviteit beperkt tot de aanhangers van de op louter seksuele gronden gebaseerde zogenaamde regenboogvlag. Als men, zoals minimaal negentig procent van de bevolking, het euvel heeft alleen maar tot de heteroseksuelen te behoren, gaat de inclusie aan het individu voorbij. Tenzij men misschien een immigratie-achtergrond heeft en bij de statushouders hoort.
De door de gemeenteraad beleden inclusie gaat niet zo ver dat men bijvoorbeeld ook ouderen ziet staan of (soms achter een rollator) lopen. Nou ja, hooguit in woorden, maar in de praktijk blijkt dat veel minder. Wie als pensionado bijvoorbeeld tijd wil nemen de lokale politiek te volgen, maar geen digitaal hulpmiddel als computer of tablet heeft, is in elk geval bij raadsvergaderingen kansloos.
Achter het net
Alles gaat daar namelijk digitaal en voor het deel van de bevolking zonder tablet geldt geenszins de democratie, noch de inclusieve houding die het gemeentebestuur zegt te hebben.
Wie de moties en amendementen wil volgen, maar niet over digitale apparatuur beschikt, heeft gewoon pech gehad. Voorheen werden die gekopieerd, evenals de agenda van de vergadering. Wie nu van raad of raadscommissies wil hebben, vist achter het net. Hadden het publiek maar behoorlijke digitale instrumenten moeten hebben. Voor de enkeling die dat niet heeft, geldt ook de inclusie geenszins. Die kan ook de stemming niet volgen en dat heeft hij dan met de tablethouders gemeen, want ook die gebeurt in het geheim digitaal. Razendsnel geeft de voorzitter tegenwoordig nog wel door welke fracties tegen zijn, maar de enkeling daarin die anders besloot dan zijn partij blijft onbekend. Voorbij is de tijd dat iedereen dat via hand opsteken kon zien.
Ouderen die er een zekere gendervariatie op nahouden, zijn dus gelijk aan alle andere digitmijders. In die zin is er dus sprake van inclusie. Althans volgens het gemeentebestuur…
