Sprookje

Eigenlijk wordt in Amstelveen het namens inwoners spreken door onze volksvertegenwoordigers tot een minimum beperkt. Fracties van politieke partijen krijgen zowel in raadscommissies als in plenaire vergadering van de gemeenteraad een gelimiteerde spreektijd. B&W iets meer maar dat houdt ook niet over, zodat zij die kunnen opgebruiken voordat heikele onderwerpen ter sprake komen. Kwestie van techniek, zal ik maar zeggen.

Met die onlangs ingevoerde ondemocratische werkwijze is kennelijk de raad het eens. Zowel coalitie als oppositie zijn in de agendacommissie en het presidium (bestaande uit de fractie vertegenwoordigers) vertegenwoordigd. Maar in raadsvergaderingen kan men alleen nog aandacht voor een politiek standpunt vragen als de fractie met een motie of amendement komt. Anders neemt men daar aan dat de kwestie al genoeg in de raadscommissie is besproken, met ook daar weer per fractie een spreektijd van bijvoorbeeld elf minuten voor de gehele agenda.

Procedure

Een ingewikkelde structuur ligt aan de vergaderingen ten grondslag, met het gevolg dat het in de zogenaamd democratische organen meer over de procedure dan over de inhoud gaat. Dat is wat coalitie en oppositie betreft kennelijk prima, hoewel sommige raadsleden individueel wel eens erover klagen dat zij zich beknopt voelen in politieke getuigenis. Maar dat zeggen zij weer niet in het openbaar. Blijkbaar om het kleffe totale gezelschap niet tegen de borst te stoten. In de achterkamer worden de standpunten bepaald en, wat de coalitie betreft, ook de beslissingen genomen, dus kan men daar met de uiterst gelimiteerde spreektijd wel uit de voeten.

Presidium

Overigens zijn volgens het Reglement van Orde de vergaderingen van het presidium (bestaande uit de burgemeester en fractievoorzitters) openbaar, maar daarmee lopen ambtenaren, net als met de hoorzittingen over bezwaarschriften, natuurlijk niet te koop. Geen medium wordt ervoor uitgenodigd en ook inwoners is men er liever kwijt dan rijk. Sterker nog: de data worden angstvallig buiten de publiciteit gehouden. Stel je voor dat de theoretische openbaarheid tot consequenties in de praktijk leidt. Heel de gemeenteraad lijkt het daarmee van harte eens te zijn. Er klinkt van niemand protest.

Molenstenen

Procedures hangen als molenstenen om de nek van wie nog een klein beetje democratie in deze stad wil. Nou ja, tot de verkiezingen, als weer iedere politieke partij met beloften strooit om stemmen te winnen. Daarna worden inwoners geacht hun bek te houden. Kiezers zijn eigenlijk een ramp voor de raadsleden. Die zijn afhankelijk van degenen die zij vervolgens torpederen. Helaas. Democratie is wel een mooi sprookje, maar de realiteit is nu eenmaal anders. Die neigt toch naar dictatuur. Maar dat ziet men aan de verpakking niet meteen…