Nooit kan geloof te veel verwachten, zei wijlen mijn moeder. Maar geloof hangt zeker niet af van Brentano, hoewel ik eerlijk gezegd daaraan twijfelde. Even dacht ik dat mijn vorige column over het onderwerp enig effect had, toen de slagboom voor het overigens grotendeels volledig lege parkeerterrein naast Nieuw Vredeveld wekenlang niet dicht was en ik er zomaar kon parkeren.
Niet dat de organisatie mij een bericht stuurde. Ik had het dus kunnen weten.
Krankzinnig
Maar er is voor mij geen plaats op dat parkeerterrein, hoewel ik de instelling dagelijks bezoek. Bezoekers moeten om op het terrein te worden toegelaten een bepaalde band hebben met een van de bewoners dan wel medewerker zijn. In de praktijk betekent het dat iemand die eenmaal per maand, meestal op vrijdag (want dan is er een uitgebreid vismaaltijd), zijn moeder bezoekt kennelijk meer rechten heeft dan ik als dagelijkse bezoeker. Afgezien dat voor mij de keus is tussen door weer en wind, soms regen, er heen gaan óf een boete riskeren door gewoon voor de deur te parkeren. Niemand begrijpt de krankzinnige regels van Brentano. De grotendeels open parkeerplaatsen werken niet bepaald mee om dat begrip op te vijzelen. Dat mijn liefde voor tafelgenoten, voor wie ik dagelijks hand- en spandiensten verricht, zoals het in hun nabijheid brengen van hun rollator, en het door winterweer trekken maakt mij keuze af te haken wel moeilijk. Ik wil mij geen zorgverlener noemen. Daar zijn instellingen voor. Zoals Brentano.
