Verspilling

De politieke versplintering is blijkbaar in Amstelveen even groot als in buurgemeente Amsterdam. Met dit verschil dat de hoofdstad een linkse coalitie en een daaruit voortvloeiende bestuur heeft en de Amstelveen een rechtse. Heeft de VVD, de grootste fractie hier, acht zetels, hetzelfde aantal heeft GroenLinks in Amsterdam.

Tweemaal zo groot als die partij hier scoorde, al leverde zij in Amstelveen – net als in  Amsterdam – bij de verkiezingen in. Hier was zij de grootste in de oppositie, met vijf zetels, maar daar leverde zij er na de verkiezingen een van in. Wat dat betreft, volgde de fractie de landelijke lijn. Net als in Amsterdam, waar zij als de grootste door de werd PvdA verdreven en twee zetels verloor. De PvdA heeft er nu negen daar heeft en in Amstelveen met drie zetels gelijk bleef, net als D66 trouwens. In Amsterdam verloor D66.

Twaalf

Maar er is nóg een verschil. Beide gemeenteraden (hier van 37 in Amsterdam 45 zetels) hebben twaalf fracties. Maar in de hoofdstad komen die allemaal van landelijke politieke partijen en in Amstelveen zijn er nu die plaatselijke. Decennialang was dat er één, Burgerbelangen Amstelveen (bbA), nu zijn het er drie met in totaal. BBA is overigens, na VVD (8) en D66 (7), de derde partij met vijf zetels in de raad. De drie lokale partijen nemen met negen zetels in totaal bijna een kwart van de gemeenteraad in.

Het is volslagen onduidelijk waarom er drie lokale partijen kwamen. Actief voor Amstelveen (AVA) kwam er in 2018 bij, Goed voor Amstelveen (GVA) pas na de recente verkiezingen. Overigens had men met de lijsttrekker Jacqueline Höcker van GVA al kennis kunnen maken als raadslid voor de Lijst Höcker, toen zij zich afscheidde van AVA. Beiden hielden toen één zetel over. Eerder was bbA haar politieke onderdak. Evenals AVA kreeg GVA nu twee zetels.

Onzichtbaar

Wat intussen het verschil tussen de drie is, blijft voor de kiezer volstrekt onzichtbaar. Maar daar gaat het ook niet om, want het gemiddelde raadslid ziet er primair voor zichzelf en kan al in verkiezingstijd niet verder komen dan dat zijn of haar partij – zoals álle partijen – een duurzaam, veilig, sociaal en gezond Amstelveen wil, waar men ‘betaalbaar’ kan wonen. Vooral met dat laatste wilde men kiezers trekken. Dus met woningen die er niet zijn. En in verkiezingsprogramma’s kan men niet wonen, zou men met een verwijzing naar wijlen wethouder Schaeffer van Amsterdam (die het over ‘gelul’ had) kunnen zeggen.

Zwijgen

De  krachtsinspanning van de partijen, die eenmaal in de vier jaar in de vorm van campagnes op de electorale markt tentoon moet worden gespreid, is na de verkiezingen weer voorbij. Zetels verdeeld en de kiezer wordt geacht de komende jaren weer te zwijgen. Dat raadsleden wel eens volksvertegenwoordigers worden genoemd, berust dan ook vooral op een fictie.

Voornamelijk ter linker zijde stemt men – hoogst zelden – in de gemeenteraad soms tegen een voorstel van B&W. De andere fracties zijn het doorgaans volledig met het college eens. Wie de verkiezingsprogramma’s leest, kan constateren dat zij dat in wezen tijdens die campagnes al hadden voorspeld. Waarom er dus twaalf fracties zijn, is het raadsel van Amstelveen. Alleen lokale politici kunnen daarop misschien het antwoord geven. Maar politici zijn nu eenmaal niet gewend te antwoorden.