Soms kom je een ambtenaar tegen die niet naar de letter maar naar de geest van voorschriften handelt. Dat maakt zo iemand niet bepaald rijp voor een bruisende carrière bij de overheid, ontdekte ik dinsdagavond opnieuw. Ik werd in het kader van de corona-maatregelen uit de raadszaal in het gemeentehuis gehouden. Niet dat er geen plaats was, want te midden van zo’n 100 á 150 zitplaatsen zaten op dat moment alleen de leden van een (uitgeklede) raadscommissie. Plus wat ambtenaren natuurlijk, die vrij toegang hadden en het verschil met gewone burgers toonden. Zeg maar hooguit twintig mensen.
Een paar dagen eerder had ik de gemeente er nog op gewezen dat haar website een welkom toeroept aan elke inwoner en hem van harte uitnodigt naar het raadhuis te komen als daar wat bedisseld wordt. Foutje bedankt, was daarop zo ongeveer het antwoord. En er verscheen een brief boven de agenda voor de vergadering van de raadscommissie, waaruit men met één regel kon opmaken dat pers en burgers geenszins welkom waren en uitsluitend thuis digitaal mochten meeluisteren. Het was duidelijk gecommuniceerd dat niemand er in mocht, zei de griffier van de gemeenteraad. Geen aparte brief aan trouwe verslaggevers en geen persbericht, waarmee de lokale overheid altijd kwistig is. Maar ja, in dit geval zat er geen reclame voor haar in.
Eigen huis
Buiten de raadszaal kon ik goed horen daar het daarbinnen over participatie ging, zeg maar de invloed van de burger op het overheidsbeleid. Ja, er kwamen nog een paar raadsleden en wethouders naar mijn toe. Ze begrepen mijn lachlustige afkeuring, maar konden er ook niks aan doen. Want de stad wordt nu eenmaal geregeerd door ambtenaren, zeker in wat zij als exclusief hun eigen huis beschouwen.
Praktijk
Ambtenaren houden blijkbaar alleen rekening met de theorie van het boekje, geenszins met de praktijk. Dus ook al waren er tig complete rijen vrij in de raadszaal, het was niet de bedoeling dat een verdwaalde verslaggever op één ervan ging zitten. Dat zou praktijk worden en dáár zijn ambtenaren natuurlijk niet voor in de wieg gelegd. Tijdens dat debat over de nieuwe participatievisie (!) hoorde ik een paar keer het veel gebezigde en door geen gemeentelijke ambtenaar of politicus begrepen woord ‘maatwerk’ voorbij komen. Zo bleef er toch iets de lachen om niet te huilen…
Vergaderen in een lege raadzaal is niet transparant. Dat de getuigen de vergadering online moeten volgen is veilig uit het oogpunt van coronavirus besmetting, maar over participatie kunnen wij niet spreken. In feite wordt een autocratisch beleid gevoerd, maar dat gebeurt ook in alle steden en dorpen in Nederland.
In de vergaderingen van de EU Commissie draagt elke deelnemer van de zitting een mondmasker, alleen de sprekers even niet. In de gemeenteraadscommissie van Amstelveen droeg geen enkel lid een masker op 8 september 2020 en dat is wel bedenkelijk. Waarom de pers en het publiek met een mondmasker de raadzaal niet kon betreden en daar de sprekers volgen is voor mij een raadsel. Maar misschien weten de ambtenaren het beter en de conclusies kunnen wij na de 10 dagen incubatietijd van het coronavirus zien. Oh ja dat kan niet, want dat is een privacy probleem…
Ik heb goede hoop dat de videostreaming van de bijeenkomsten de bewoners van Amstelveen meer inzicht zal geven in de innerlijke werking van de gemeenteraad, maar de grote beslissingen, die de toekomst van onze stad beïnvloeden, worden nog steeds achter gesloten deuren genomen door de binnenste kring van de burgemeester en de leden van de coalitie VVD, D66 en PvdA.