“Wij moeten binnenkort de projectenlijst doornemen”, zei ze aan het einde van de moeizame rit tegen een van de vele ambtenaren die de gemeentelijke delegatie met haar vormden. Wethouder Floor Gordon (onder meer integraal wijkbeheer) had de tocht zelf in een rolstoel gemaakt (foto), om aan den lijve te ondervinden wat andere rolstoelers aan De Weteringsbrugmolen dagelijks meemaken. Er komt, deelde Gordon hen mee, eindelijk een gemeentelijk meldpunt voor de obstakels waar gehandicapten tegenaan lopen (c.q. rijden) en die bepaalde plekken in de stad voor hen onbereikbaar maken.
Dat was eigenlijk het nieuws van de dag. Al kon Gordon geenszins melden wanneer dat meldpunt er dan komt. Het staat wel op de planning, maar die is kennelijk niet aan tijd gebonden. De schouw van de wethouder en de gemeentelijke ploeg ambtenaren leverde verder weinig op wat niet bekend was, namelijk dat mensen met een rolstoel de ene na de andere door onbereikbaarheid gekenmerkte situatie in Amstelveen tegen komen.
Eigen ogen
Gerda Kolman van de Participatieraad Sociaal Domein, een adviesorgaan voor B&W, vertelde over barrières in haar buurt al dikwijls te hebben geklaagd, zonder wezenlijke veranderingen. Maar als gebruiker van een rolstoel en een aangepaste auto, leek zij met de schouw wel ingenomen. Bestuurders worden dan met eigen ogen op de feiten gedrukt, wist ze.
Bijvoorbeeld dat trottoirs soms in feite schuin aflopen. Voor een burger niet of nauwelijks te zien, maar voor de rolstoeler des te meer te voelen, zeker als die met handkracht (en zijn ook elektrische) moet worden voortbewogen. Maar ook voor degenen die in zo’n voortuig met elektrische aandrijving zitten, moet danig worden tegengestuurd om niet van het pad te raken of om te vallen. Dat gebeurt dat door een van de wielen extra rond te draaien. “Je merkt dat je moeite hebt recht te blijven”, zei een van de rolstoelers.
Fokus
Aan De Weteringsbrugmolen staan veertien aangepaste woningen, eigendom van Eigen Haard, maar via de WMO op kosten van de gemeente geschikt gemaakt voor bewoning door gehandicapten. Die krijgen via de stichting Fokus ook dagelijks de hulp die zij nodig hebben, zodat zij zelfstandig kunnen blijven wonen en niet naar een instelling behoeven. Maar buiten de woningen wacht de boze openbare ruimte, die nu eenmaal vooral op niet-gehandicapten is berekend.
Positief
“Maar je moet positief blijven en altijd zien wat je wél kunt”, zei rolstoelster Amanda ten Cate, die ook in de delegatie meereed. Dan neemt niet weg dat ook zij soms een fietspad moet kiezen voor de oversteek, omdat het trottoir daarvoor te hoog is. “En fietsers scheuren voorbij, die houden geen rekening met rolstoelen.” Kolman: “Berijders van brommers en fietsers hebben nu eenmaal geen respect voor mij.”
De rijweg bij Weteringsbrug is niet voor rolstoelers bestemd, weet ze. Maar wegens bomen en door ongelijk geworden bestrating is het niet doenlijk voor haar zich op het voor voetgangers bestemde gedeelte voort te bewegen. “Er zou hier een voetpad komen, maar blijkbaar weet niemand of dat gebeurt en wanneer dan.” Soms hebben werkende rolstoelers nachtdienst. Dat betekend extra misère voor hen. Kolman: “Dat is niet te doen.”
Glad
Vooral als de weg glad is, hebben rolstoelers het op oneffen straten moeilijk, meldden de ervaringsdeskundigen. Op de melding van Gordon dat de gemeente voor strooien in de buurt zout beschikbaar stelt, wordt besmuikt gelachen. Wie zou dan binnen de doelgroep gaan halen en er mee werken? Dat wordt hooguit werk voor te hulp schietende buurtbewoners. De wethouder vraagt zich af of wijkplatforms en andere in de wijk actieve instanties niet voor hulp, klachten en verdere communicatie kunnen zorgen.
Goten bij stoepen zijn ook een probleem, net als die trottoirs zelf trouwens. Een verlaagde stoeprand op oversteekplaatsen zou een ideale oplossing zijn. Of in ambtelijk jargon: “Het straatniveau is een aandachtspunt.” Floor Gordon aan het einde van de schouw: “Ik ben blij weer uit die rolstoel te kunnen stappen.” Er zijn er voor wie dat moment nooit komt…
Men weet niet te melden wanneer dat meldpunt er komt.
Laat staan dat men weet wat men dan gaat doen.
Dan is zo’n schouw wel leuk, maar men moet toch wel met iets concreets komen, anders is dit ook verspilde moeite of het bestuur moet denken dan houd je ze wel weer een poosje zoet.
Nou mevr. Gordon , uw partij is toch een groot voorstander van participatie van alle groepen in de maatschappij. Dan gaan nog altijd de kosten voor de baat uit.
Overigens om dit verhaal geloofwaardig te maken….haar naam is Gerda Polman. Dus even uw verhaal aanpassen. En die Gordon is net als ooit die voorgangster, bij Radar was dat mens te zien, hetzelfde laken een pak, die Maaike Veeningen. Iemand gezien, dat mens van die Drol. Nou ik zou zeggen verplaats dat ding naar Oosterwolde Werkelijk, ik zag die uitzending en dacht, wat was dat voor een wethouder. .
Blijkbaar kan een journalist niet eens een naam goed spellen, of schrijft maar wat.
a. Ik heb haar naam gevraagd.
b. Het opgeschreven en haar laten zien. Waarna ze zei dat het goed was.
Maar als u beter haar naam kunt schrijven dan zijzelf, had ik dus eerder moeten bellen.
En eerst alle berichten naar u zenden natuurlijk.
Ik ben een paar keer bij mevrouw Polman thuis geweest. Hulde aan Focus en haar hulpen en haar auto waar ik een keer of wat mee ben meegereden. Als journalist zou ik wel de feiten even verifiëren.