Op dinsdag 20 en woensdag 21 januari staat de voorstelling ‘De Onverwoeste Zusters van Hoogezand-Sappemeer’ in de schouwburg, met Ilse Warringa, Rop Verheijen, Eva van Gessel, Leopold Witte en Margôt Ros. Muziek van Bart Rijnink, regie door Leopold Witte. Het is de opvolger van ‘De Ongeplukte Zusters van Almere County’, waarmee Warringa en Verheijen komen.
Dit keer staan de gezusters Brontë centraal, de iconische schrijfsters uit de negentiende eeuw.
Niets voor vrouwen
lse Warringa en Rop Verheijen duiken deze keer in het rauwe en geestige universum van de Brontë-zussen. Charlotte, Emily en Anne groeiden op in een klein dorp in Engeland, aan het begin van de negentiende eeuw. Gebaseerd op het werk van Jane Austen, komen de makers nu met een muzikale komedie geïnspireerd op het leven van de ‘zusters’. In ‘De Onverwoeste Zusters van Hoogezand-Sappemeer’ blikken deze literaire zussen terug op een leven vol concurrentie, TBC, longtering en jaloezie. Een leven waarin ze verhalen en gedichten schreven onder een mannelijk pseudoniem, want literatuur was niets voor vrouwen.
Verdriet
Hun jeugd werd getekend door verdriet. Hun moeder en twee zussen stierven jong en hun broer raakte in de greep van drank, en tegen hun zin leefden ze zeer geïsoleerd. Ondanks deze tegenslagen creëerden de zussen een rijke fantasiewereld. In hun verhalen en gedichten vonden ze een manier om te ontsnappen aan de harde werkelijkheid om hen heen. Wat begon als spel en overlevingsstrategie groeide uit tot klassiekers als Jane Eyre en Wuthering Heights, boeken die nog altijd gelezen worden.
Interessant
‘Interessante levens’, zegt Ilse. ‘En dat is bij uitstek geschikt voor theater. Hun vader had bijvoorbeeld helemaal niet door dat zijn dochters prachtige literatuur schreven. Hij had alleen aandacht voor zijn zoon.’ Rop: ‘Vrouwen in die tijd hadden het niet makkelijk, zeker als je kunst wilde maken. De Brontë-zussen konden alleen publiceren onder mannelijke pseudoniemen, wat ze ook deden.’ Ilse: ‘De strijd van de zussen is verbazingwekkend actueel, want als het gaat over de positie van vrouwen, hoe ver zijn we dan eigenlijk gekomen? Dat maakt hun verhaal zo herkenbaar. Het gaat niet alleen over tweehonderd jaar geleden, maar ook over hoe wij nu naar kunst ten opzichte van commercie kijken.’ Rop: ‘Dat de zussen toch zijn blijven schrijven vind ik ontroerend. Hun koortsachtige manier van schrijven was een manier om te blijven leven. Dat verhalen je in leven houden, is voor ons de kern van de voorstelling.’
Erkenning
Erkenning, positie en doorzettingskracht van vrouwen vormen de rode draad in de voorstelling. Charlotte, Emily en Anne, kijken, samen met hun eeuwig dronken broer en afwezige vader, vanuit het hiernamaals terug op hun bewogen levens. Nog altijd rivaliserend proberen ze elkaar te overtroeven met hun verhalen, terwijl de geesten van de onweerstaanbare Heathcliff en Cathy uit Wuthering Heights door het huis blijven spoken. Het resultaat is een muzikale komedie vol rivaliteit, passie en zussenliefde. Ilse: ‘Het is een voorstelling met muziek, zang en dans. De gedichten van Emily en Anne zijn op muziek gezet door Bart Rijnink, in de originele Engelse teksten. Dat geeft een extra emotionele laag. En tegelijkertijd is het ook grappig. Tragedie en komedie gaan vaak hand in hand.’
