In het tot Amstelveen behorende dorp Nes aan de Amstel komen steeds meer nieuwelingen, die er niet zijn geboren en getogen. De ‘vreemdelingen’ zijn moeilijk bij de dorpsgemeenschap te betrekken, maken het nijpende probleem van het gebrek aan vrijwilligers alleen maar groter en (sport) verenigingen het moeilijk hebben. “Het is moeilijk mensen achter de voordeur vandaan te krijgen”, zij iemand dinsdag op een vergadering van de Dorpsraad in Dorpshuis De Nesse.
Een beleidsambtenaar vertelde iets over de in ontwikkeling zijnde ‘diversiteitsagenda’ die op zijn vroegst in september aan de gemeenteraad wordt voorgelegd. Het stuk gaat (opnieuw) over de LHBTI+-gemeenschap en vrouwenemancipatie. Maar ze zou de problemen die in Nes spelen in het beleidsstuk ‘meenemen’, zei ze.
Meedoen
Voorzitter Hermann Ruhe van de Dorpsraad zei in feite dat iedereen die net binnenkomt, niet geboren is in Nes maar er toch inzwemmen, eigenlijk een probleem voor de kleine samenleving vormt, vooral als hij zich niet met dorpsgenoten bemoeit. “Dat je iedereen kent, wordt steeds minder”, zei hij. “Het gros van de nieuwkomers wordt niet eigen.” Mensen die meedoen in de gemeenschap, zijn op de vingers van één hand te tellen.
Vrijwilligerswerk
Mensen kopen een huis omdat het rustig is in het dorp aan de Amstel en toch behoren tot een redelijk rijke gemeente. Overigens wordt het vrijwilligerswerk overal steeds minder, zei de beleidsambtenaar. En mensen bij elkaar brengen wordt de uitdaging waarmee ook de Dorpsraad te maken krijgt. Raadslid Michel Becker van Actief voor Amstelveen wees op de een jaar oude wet die dorpskernen als het ware beschermd tegen al te veel nieuwkomers. “Misschien is die ook toepasbaar in Nes”, zei hij.
15 reacties
Tegenover het streven naar éénheid stond toch wel het bericht van en medewerkster van het Dorpshuis, dat onder alle plus minus 600 bewoners van Nes een vragenlijst was toegezonden, waarmee maar vijftien reacties kwamen. “Maar helpen is toch wat anders, ook voor die vijftien”, zei ze. Buurthuizen zijn vaak een aanfluiting voor het begrip inclusie, viel uit de samenstelster van de diversiteitsagenda op te maken. Er viel uit haar betoog ook te constateren dat het met de door de gemeente gewenste zogenaamde ‘inclusie’ nog niet bijster goed gaat in Amstelveen, al kan volgens een lid van de Dorpsraad wat de tolerantie betreft aan de Nes heel Amsterdam een voorbeeld nemen.
School
Maar de oudere Nederlanders komen sneller dan buitenlanders op buurthuizen af en dat ervaart men ook in de Nesse. “Het is trekken aan een dood paard”, zei iemand pessimistisch. Daar kan de overheid nou wel allerlei beleid op loslaten, maar de totale gemeenschap laat zich nu eenmaal niet trekken. “Laat die zelf evenementen organiseren; je moet dat niet opleggen”, zei iemand. Intussen blijkt in wijkcentra vaak een splitsing naar nationaliteit. De aanwezige ambtenares moest toegeven dat op een gegeven moment vrijwel alleen mensen uit India kwamen naar een aan dat land gewijde avond, waar trouwens de voertaal Engels was.
In Nes is een beetje de hoop gevestigd op de daar aanwezige school De Zwaluw. Daar leert men al jong met anderen Nessers om te gaan. Maar de leerlingen krijgen blijkbaar over het algemeen niet het goede voorbeeld van hun ouders. Zij worden per auto door hen naar school en weer naar huis gereden. En daar speelt weer het probleem van de voordeur.
Men draait vaak zaken om in deze gemeente, waardoor er zaken verzwegen worden. Heel veel Indiërs hier komen uit de hogere kasten, waardoor velen zich hier een houding denken aan te kunnen meten alsof ze ver boven iedereen staan, m.n. ten opzichte van personeel waarvan zij vinden dat die lager op de maatschappelijke ladder staan. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Discriminatie vindt dus plaats vanuit beide kanten.