‘De los zand gemeente’ noemt columnist Frits Suèr Amstelveen op de website van de lokale politieke partij Burgerbelangen (bbA). Volgens hem kennen de bewoners elkaar niet meer, leven zij langs elkaar en is er weinig wat hen nog verbindt. Vroeger wat dat anders, zegt hij. In de kleinere gemeente kwam men elkaar tegen in kerk, sportclub of café Het Dorstige Hert in de Dorpsstraat.
“En als dat niet voldoende was rolde er op donderdagavond wel het Amstelveensch Weekblad in de bus met, op soms wel 48 grote ouderwetse krantenpagina’s, al het plaatselijke nieuws van Amstelveen en Ouderkerk, verzameld door een echte redactie. Later kwam daar zelfs een concurrent bij: het Amstelveens Nieuwsblad. We wisten alles van elkaar, want dat kon je lezen. Nou ja, alles? In ieder geval een heleboel”, zegt Suèr, die zelf jarenlang als journalist bij het AW werkte, later bij Avro’s Sportpanorama en tenslotte de zeggenschap kreeg over de sportsponsoring bij een verzekeraar. Hij gelooft nog steeds in media als bindmiddel, maar dat bestaat niet echt meer.
Eenmansbedrijven
“De media in Amstelveen zijn verworden tot eenmansbedrijfjes, die zo goed en zo kwaad als dat mogelijk is de Amstelvener, die erom vraagt, informeren. Al die media leunen vooral op aangeleverd, dus toegestuurd nieuws. Gebrek aan tijd en geld, maken het voor die eenmansbedrijfjes onmogelijk zelf op onderzoek uit te gaan. Daardoor krijgen zij die het beste aanleveren de meeste ruimte, met de gemeente (lees: de wethouders) als grootleverancier. Het gevolg is dat de gemiddelde Amstelvener niets weet van wat er met andere Amstelveners gebeurt, omdat er bijna geen onderlinge communicatie is. Hooguit door hen die er nadrukkelijk naar op zoek gaan.”
Sporters
Het zit hem dwars dat de laatste weken drie sporthelden overleden, zonder dat lokale media er aandacht aan besteedden. Wim Jesse, bijvoorbeeld, die 81 werd, destijds begon bij het Vrije Volk en later een van de bekende presentatoren van AVRO’s Sportpanorama werd en ook een talentvol voetballer was. Zij vader zat in de oorlog in het verzet en werd in 1943 in kamp Buchenwald om het leven gebracht. Later werd Wim Jesse perschef bij de KNVB, destijds met Kees Rijvers als bondscoach, daarna technisch directeur bij FC Twente, maar hij keerde in de journalistiek kon terug als chef-sport van de GPD, de Gemeenschappelijke Persdienst. Hockeyliefhebbers kennen hem nog als speaker in het Wagener Stadion. “Met enig gevoel voor humor stelde Wim zich in 1998 kandidaat als lid van het IOC. Hij werd het niet, maar wel prins Willem Alexander”, schrijft Suèr.
Veelzijdig
En dan Frank Kramer, die tot zijn dood in Amstelveen woonde en ooit een trouw jogger in het Amsterdamse Bos was. Hij brak door bij RKAVIC, was een publieksspeler, maar toch wel zo goed, dat hij aanbiedingen uit het profvoetbal kreeg. “Onder andere bij Blauw Wit en Volendam”, weet Suèr. “Frank was ook talentvol, maar vooral veelzijdig. Hij zong in de band Full House, werd bekend als presentator van AVRO’s Sportpanorama, presenteerde de ‘Sportman van het Jaar-verkiezing’ en diverse spelshows op TV. De laatste vijf jaar was hij voetbalcommentator bij Eurosport. In de landelijke dagbladen werd wel veel aandacht besteed aan het leven van Frank Kramer.” In de lokale media dus niet. Nou ja, in haar column in het Amstelveens Nieuwsblad besteedde Jacobine van den Hoek op haar manier aandacht aan Kramer.
Bankraspolder
Met de ook overleden Jan Wagenaar gaat Suèr terug naar de jaren vijftig. “Vader Jan Wagenaar was metselaar, maar had ook een stukje grond, ongeveer op de plaats waar nu het Westelijk Halfrond is. Daar zette hij een bescheiden paardenhandel op.” Jan Wagenaar, die vrij kort was, profiteerde van zijn geringe als pikeur. “Zijn vader leidde hem met stevige hand tot de succesvolste pikeur van Nederland met paarden, die eveneens een begrip werden zoals: Henri Buitenzorg en Quicksilver S”, zegt Suèr. “Het stukje grond in de Bankraspolder viel ten prooi aan de noodzakelijke woningbouw en de familie Wagenaar verhuisde naar Otterlo op de Veluwe. Het is nu bijna niet meer voor te stellen, maar in die tijd zond Studio Sport vrijwel iedere zondagavond de legendarische drafwedstrijden uit tussen Jantje Wagenaar en zijn grote concurrent Jan van Dooyeweerd, begeleid door het al even legendarische commentaar van Hans Eysvogel.”
Journalistiek ontbreekt
Iedereen kende hem destijds, schrijft de columnist, die ook bestuurslid is van bbA. Hij heeft er moeite mee te begrijpen dat aan de drie overleden helden (in elk geval in zijn ogen) geen aandacht werd besteed door de lokale media. “Eigenlijk zouden ze in het programma van de jaarlijkse Amstelveense sportverkiezing moeten worden genoemd”, vindt hij. “Met deze politiek relatief onschuldige voorbeelden wil ik maar aangeven hoeveel er in Amstelveen onder de oppervlakte blijft door het ontbreken van echte journalistiek. En toch gebeurt er hier heel veel dat het memoreren waard is. Goede en foute zaken. Het is zoals Cruijff eens zei: “Je gaat het pas zien als je het door hebt”. En als je het door hebt is er veel te zien en te schrijven.”
Mee eens.